In Jonge Makers stellen we beginnende theatermakers voor. Deze keer Danscollectief Mamm opgericht door Maxime Abbenhues (26) en Mees Meeuwsen (24). In hun acrobatische voorstellingen zoeken ze graag de grens van het mogelijke op. ‘Het ideale publiek? Onze eigen generatie.’
Wat voor werk maken jullie?
Meeuwsen: “Partnering en acrobatiek tekent ons werk. We maken fysiek theater en richten ons op de twintiger van nu. In onze sneeuwvlokjesgeneratie is iedereen speciaal. Je kunt alles worden, maar maak je de verkeerde keuze, dan is het je eigen schuld. Door extreme prestatiedruk leiden veel leeftijdgenoten aan burn-outs.”
Abbenhues: “Twentysomething (2021), onze eerste dansvoorstelling, gaat over tegenstellingen: door de week beoefen ik yoga en ben vegan, in het weekend snuif ik mezelf vol en boek vliegvakanties. Something Else (2023) gaat over de groep tegen het individu. Duet No strings attached (2023), gemaakt in residentie bij ICK Dans, zoomt in op het huidige onvermogen om te stoppen en stil te staan.”
Abbenhues: “In ons werk voeren we acrobatische praktijken uit, die ver van de ‘normale’ mens afstaan. Denk aan elkaar de lucht in gooien, jonassen en op elkaars schouders terechtkomen. We vermengen het onmenselijke met het menselijke. Het feit dat we met echte mensenlevens spelen en zomaar te pletter kunnen slaan tegen het beton, zorgt voor empathie bij de toeschouwers.”
Waar halen jullie inspiratie vandaan?
Abbenhues: “Uit opmerkingen van iedereen om ons heen. En de natuur, zoals mierenkolonies die over elkaar lopen. We hebben dat zelf ook geprobeerd, maar over elkaars armen lopen is best moeilijk. Daarnaast onderzoeken we of we een stapje verder kunnen gaan met bestaande liften. Bijvoorbeeld door het uitvoeren van een lift boven op een tafel.”
Meeuwsen: “We zoeken graag de grens op. Lukt een oefening niet, dan komt het in het blooper filmpje op ons Instagramkanaal. Zo heeft Maxime eens een stoel tegen haar hoofd gekregen. Ze ving niet en moest naar de EHBO.”
Abbenhues: “De doktersassistent keek me ontzettend raar aan. Ik ben een megakluns en begrijp absoluut niet hoe ik in dit werkveld ben terechtgekomen.”
Welke voorstelling heeft onlangs indruk op jullie gemaakt?
Abbenhues: “De circus- en dansperformance Exit door choreograaf Piet van Dycke. Hierin vloeien beweging en acrobatiek samen. De choreografie werd uitgevoerd op een indrukwekkende installatie met een draaiende muur en zwevende deuren. Het gezelschap bewoog zich in hele lijpe vormen in- en door die ruimte. Er zat een opbouw in het klimmen, botsen en balanceren, verschijnen en verdwijnen. Razendsnel trokken de performers achter het decor andere kleren aan, die telkens het kleurenpalet veranderden. Het was alsof ze flirtten met het risico. Omdat wij ons ook richten op partnering en acrobatiek, raakte het ons.”
Wat is jullie ideale publiek?
Meeuwsen: “Onze eigen generatie. Zeker omdat het een groep betreft die steeds minder naar het theater gaat. Vooral wanneer ze zelf niet in de kunstbubbel werken. Het is de reden dat er vaak kaartjes voor onder de dertig worden aangeboden voor tien euro. Wij willen de tussenschakel zijn: gemaakt door én voor de twintiger van nu.”
Collectief Mamm richt zich naast voorstellingen in reguliere theaters ook op locatietheater met optredens tijdens festivals, in winkelcentra en cafés. Meeuwsen: “Op die manier bereiken we een gevarieerder, vaak ouder publiek. Bijvoorbeeld tijdens het Café Theater Festival in Utrecht. We werden er benaderd door een oudere man. Hij zei: ‘Ik ga nooit naar moderne dans, want dat vind ik lastig; maar wat jullie doen begrijp ik.’ Dans hoeft niet altijd hoogdravend te zijn. Ja, het is abstracter qua kunstvorm dan toneel, want het ontbreekt aan tekst. Maar iedereen heeft een lichaam, waardoor je je snel aan dans kunt relateren.”
Met welke levende of niet-levende kunstenaar zouden jullie willen samenwerken?
Abbenhues: “Regisseur, danser en choreograaf Lloyd Newson. In 1986 heeft hij het gezelschap DV8 Physical Theatre opgericht. Het was zijn reactie op zijn toenemende frustratie over de oppervlakkigheid rond hedendaagse dans. Door het lichaam te laten spreken, wilde hij verhalen vertellen. Newson maakt werk dat wordt gekenmerkt door een focus op sociaal-politieke kwesties. Zijn werk Enter Achilles (1995) is briljant. Het onderzoekt mannelijkheid en onze perceptie van de stereotiepe ‘kerel’. Het stuk speelt in een donkere, stoffige Britse bar. Mannen verzamelen zich er rond de jukebox met een pint bier in de ene hand en een peuk in de ander. Het verhaal legt de onzekerheden en kwetsbaarheid van mannen bloot. Newson is een pionier in het gebruik van partnering in dans. Hij leeft nog, maar is inmiddels met pensioen.”
Waar zien jullie jezelf over vijf jaar?
Meeuwsen: “We willen een groter team om ons heen verzamelen. Niet alleen qua dansers – MAMM’s bezetting verandert bij iedere performance – ook als het aankomt op een vaste kern, met iemand die onze financiën en subsidieaanvragen regelt. Een plek op Oerol lijkt ons ook geweldig, en in de toekomst willen we best een Zwaan winnen: de Nederlandse dansprijs voor de meest indrukwekkende dansproductie.”
